Ang pakikipanayam ni Moises at
ni Elias sa ating Panginoong
Hesukristo doon sa bundok ng
Tabor
Saka naman nang maliban,
maging ikaanim na araw
kay Hesus na naisipan
sumalunga kapagkuwan
sa Tabor na kabundukan.
Dito sa bundok na ito
pinagsamang totoo
ng poong si Hesukristo
yaong tatlong disipulo
si Huan, Pedro’t Hakobo.
Nng sumapit sila naman
doon sa kaibabawan
ng Tabor na kabundukan
si Hesus na Pong Mahal
nanalanging kapagkuwan.
Muna nga’y kaginsa-ginsa,
sa pananalangin niya,
ang katawa’y nagkaiba
dikit na walang kapara,
di matitigan ng mata.
Ang mukha ay parang araw
na tantong nakasisilaw;
at ang damit sa katawan,
parang busilak na tunay,
puting hindi ano lamang.
si Moises at si Elias;
nakita rin at namalas,
yaong mahal na liwanag
ng bunying Diyos Anak.
Nang makita naman ito
niyong tatlong disipulo
tuwang hindi mamagkano,
Poon, anila’t Maestro,
dito na magtahan tayo.
At kung ibigin po aniya
dito tayo’y gumawa pa
ng tatlong bahay na sadya
tahanan mo po ang isa
kay Moises angikalawa.
At ang bahay na ikatlo,
ang kay Elias na Santo;
ano’y sa mawika ko,
niyong tatlong disipulo
may himala pang nabago.
Tto namang alapaap
puting lalo sa busilak
tumakip sa Diyos Anak,
ay may boses pang nangusap,
ito ang ipinahayag:
Ito ang anak kong tunay
na aking kinalulugdan
at siyang kinalalagian,
nitong buo kong katawan,
lubos na kaligayahan.
Nang marinig ang ganito
nitong tatlong disipulo,
nagiklahanang totoo,
napasubasob at nanglumo
nang panonood kay Kristo.
Di naman lubhang nabalam
itong himalang natingnan
ay mana nga at naparam,
at lubos nawalang minsan
yaong madlang karikitan.
Si Moises at si Elias,
nawala naman at sukat
dito itong Diyos na Anak,
pinabangon at tinawag
ang tatlo niyang alagad.
Sa mauli na ang loob
niyong tatlong disipulos
pinangusapan ni Hesus
huwag aniyang ibabantog,
itong inyong napanood.
Nguni’t kung ako’y patay na
at umakyat na sa Gloria
doon ninyo ibantog na,
himalang inyong nakita
nitong aking pag-iiba.
Nang ito’y maipagsaysay
nalis na sila at nanaw
at nuwi na nga sa bayan,
balang taong masumpungan
kaniyang inaaralan.
Sa kainggitang totoo
niyong mga pariseo
madlang isip na di totoo
kalupita’y mago’t mago
sa Poong kay Hesukristo.
Mana nga ay isang araw
naisip ng mga hunghang
si Hesus ay nilapitan
anila’y kung karampatan
ang tao’y muwis kay Cesar?
Ang tugon ni Hesukristo
dito nga ang madlang tao
ako’y tinitikman ninyo
ngayo’y iyong tinutukso
kung ang aral ko’y totoo.
Hayo na at ipakita
isa man lamang moneda:
ay ang mga palamara
dumukot na kapagdaka
ng isang pilak sa bulsa.
Saka itong Poong Mahal
tumugon sa mga hunghang
kangino, anyang larawan
iyong nalilimbag diyan?
anila’y sa bunying Cesar.
Kung gayon ang katampatan
ani Hesus na maalam
ng katuwira’y ibigay
ang kay cesar at kay Cesar
ang sa Diyos, sa Diyos naman.
Kung ito’y maganap na
masunod na parapara
totoong hindi sasala
magaganap na lahat na
ang iyong pagka-hustisya.
Gayong wika’y ng marinig
nitong Diyos na marikit
sino ma’y di makaimik
nagsipanaw at umalis
na pawang nagdalang galit.
Isang araw itong Berbo
ay papasok na sa Templo,
sinundan nga siya rito
ng eskribas at pariseo,
dala ay babaing lilo.
Kay Hesus iniharap na
yaong babaing may sala
dalahira’t adultera,
nahuli nila’t nakita,
naglililo sa asawa.
Nang maiharap kay Kristo
ang abang babaing ito;
ano ang dapat, maestro
dusa sa ganitong tao,
anang mga pariseo.
Ngunit iyo na pong alam
kay Moises na kautusan
kalunyera nga pong ganyan
dapa’t na pagpukulanan
ng bato hanggang mamatay.
Ang kay Hesus na ginawa,
sila’y hindi tinugan nga,
mandi’y nagwalang bahala,
yumuko na alipala
siya’y sumulat sa lupa.
Nang di tumugon si Kristo
tinanong nang panibago
ay aba, anila, Maestro,
ang hatol mo po nga’y ano
sala ng ganitong tao.
Nagtindig na kapagdaka
itong poong mapaninta
kung sino sa inyo, aniya
ang walang munti mang sala
muha ng bato’t puklin na.
Tugong yao’y nang mawika
ni Hesus ay alipala
nuling sumulat sa lupa;
dito’y parang nangakutya
yaong mga aliktiya.
Sinong tao kaya naman
ang walang sala munti man
kaya nga ang mga hunghang,
nagsipanaw kapagkuwan
at ang babae’y iniwan.
Nang kay Hesus na makita
yaong babae’y natira
nagtindi na kapagdaka,
nangapasaan, aniya
ang sa iyo’y nangaghabla?
Sino man sa mga lilo,
di makahatol sa iyo;
anang babae ay oo,
walang humatol na sino
sa madlang salang gawa mo.
Ani Hesus sa kaniya;
ako’y isang hahatol na,
at ang akin ngang parusa
mula ngayon magsisi ka
huwag muling magkasala.
Dito sa wikang tinuran
ni Hesus na poon mahal
babai’y nalis at nanaw,
sala ay pinagsisihan
itinangis gabi’t araw.
Saka nga isang umaga
itong Poo’y napakita,
nanuluyan kapagdaka,
sa bahay niyong si Marta
babaing taga Bethania.
Tuwang hindi mamagkano
nitong binibining ito;
pinatira ngang totoo,
ang poong si Hesukristo
na masintahin sa tao.
Nang nagugulo’t balisa
babaing sinambit ko na
sa paghahandang talaga,
ang kapatid naman niya
nasa kay Hesus na paa.
Nawiwiling nakikinig
ng aral na maririkit
at si Marta nga’y lumapit,
sa Poong kaibig-ibig
ito ang ipinagsulit.
Poon at Maestro aniya,
ako’y iniwang mag-isa
ngayo’y ngangapa-ngapa,
patulungin mo po, Ama
bunso kong si Magdalena.
Ako’y nagiisa lamang
nang paghahanda sa bahay
kakanin ng kalahatan,
manong ako ay tulungan
ni Magdalenang nariyan.
Ani Hesus sa kaniya,
Marta, Marta ay aniya
ngayo’y lubhang balisa ka,
ang gawang lalong maganda
di mo siyang alaala.
Ang dapat mong ikagulo
ikabakla ng puso mo
ay ang sinta ngang totoo,
sa tanang mga aral ko
na para nitong bunso mo.
Nang ito’y maipagturing
nitong Poong maawain
ang ginawa namang tambing,
ni Magdalenang butihin
ay naghanda ng pagkain.
Umupo na nga si Kristo
sampung ibang pariseo
na naparoo’t dumalo,
kasama rin at kasalo
yaong ibang disipulo.
Saka naman isang araw
si Hesus sampu ng abay,
mga disipulong hirang,
piniging at hinandaan
niyong pariseong tunay.
Sa isang bahay na sadya
ng pariseong talaga
doo’y sangkap na lahat na,
dumalo naman ang ibang
pariseos at eskriba.
Nang umupo na sa dulang
itong Diyos na maalam,
agad nang binendesyonan,
sumubo siya ng ilan
isda’t doroong tinapay.
Nang makita’t mapanood
niyong mga pariseos
na di naghinaw si Hesus,
nangagbulong nanga-ingos
madla ang pula sa loob.
Walang gawang nalilihim
na hindi nga talastas din
nitong Panginoon natin,
kaya nga’t nang makakain
nag-wika siya’t nagturing.
Ani Hesus na maalam,
kayong pariseong tanan,
walang wasto’t mga mangmang,
ang inyong alaga lamang
pinggan ninyong kinakanan.
At ang inyong pananamit,
sila lamang nililinis
nguni’t yaong nalilingid,
na di ninyo nasisilip
binabayaang dumungis.
Ayaw ninyong marumihan
ang pinggang kinakanan
nguni’t ang lalong mahalay,
duming hindi ano lamang
ng kaluluwa ninyong iyan.
Bakit iyang mga dibdib
na puno nang labis-labis
ng daya at panglulupit,
ay di ninyo nalilinis
na sukat ikapagbait?
Kayong mga taong hunghang
malinis sa tingin lamang
loob ay pawang mahalay,
inyo nang tambing bawahan
dilang kasamaang asal.
Nang masabi na ni Kristo
at mawika ang ganito
ay lumisan na nga rito,
iniwan ang mga lilo
eskribas at pariseo.
At nagtuloy kapagdaka
sa isang munting aldea
ng ang ngala’y Bethabarra,
doo’y mangangaral siya
sampu ng mga kasama.
0 comments:
Post a Comment