PASYONG MAHAL - ANG PAGBUHAY NI HESUKRISTO KAY LAZARO

Ang pagbuhay ni Hesukristo

kay Lazaro

Doon sa bayang Bethania

aldea rin ng Hudea

sa bahay niyong si Marta,

at Maria Magdalena

magkapatid na dalawa.

Ang kapatid na ikatlo

pangalan ay si Lasaro,

minamahal na totoo,

ng Poong si Hesukristo

at tunay nitong katoto.

At mana nga’y isang araw

si Lasaro ay dinatnan,

sakit na ikamamatay

nagpasabi kapagkuwan

kay Hesus na Poong Mahal.

Ang pabilin baga’t sulit

ng dalawang magkapatid,

Maestro naming marikit,

ang katoto mo at ibig,

malubha ngayon ang sakit.

Ang tugon ni Hesukristo

doon sa mga nagsabing tao:

kay Marta ay sabihin mo

yaong sakit ni Lasaro

ay hindi makaaano.

Di muna pinaroonan

at siya ay nagpaliban,

ano’y nang kinabukasan,

gumayak na kapagkuwan

at sa tao’y nangangaral.

Naging dalawang araw pa

si Hesus sa Bethabarra

saka nang isang umaga,

wika sa mga kasama

tayo’y pasa sa Hudea.

Anang mga disipulo

bakit, anila, Maestro

doon tayo patutungo,

ang mga lilong hudyo

doo’y babatuhin tayo.

Ani Hesus sa kanila

kayo ay huwag mangamba,

kundi ko tulutan sila

mangungurong na lahat na

ang kamay nila at paa.

Agad na ngang nagsilakad

si Hesus sampung alagad

sa Hudea ay tumambad,

at doo’y maghapon sinkad

na nangaral na sa lahat.

Nang maging ilang araw na

sila sa bayang Hudea,

inakit kapagkaraka,

ni Hesus ang mga sama

ang nasa’y pasa Bethania.

Anang Poong maawain;

atin anyang dadalawin

si Lasarong aking giliw;

siya’y aking pupukawin

sa pagtulog ng mahimbing.

Nagsisagot kapagkuwan

ang Apostoles na tanan

kung yaon po’y tulog lamang

nakaligtas kaya naman

sa sakit at karamdaman?

Ang sagot ni Hesukristo:

patay na nga si Lasaro

nguni’t malaking tuwa ko,

nang tumibay na totoo

ang paniniwala ninyo.

Ano pa’t hindi dinalaw

ni Hesus ang kaibigan

na hanggang hindi maliban

naging ikapat na araw

na nabaon yaong bangkay.

Marami nama’t makapal

mga taong nagsidalaw

taga Herusalem na bayan

at inaaliw na tunay

magkapatid na may lumbay.

Ano nga’y nang dumating na

araw na nasa at pita

ni Hesus na Poong Ama;

agad napasa Bethania

sampung Apostoles niya.

Nang matanto at matatap

ni Marta kay gandang palad

na dumating ang Mesias,

luha’y nagkakanlalaglag

sinalubong niya agad.

Ang wika ay ganito:

Poon, aniya’t Maestro,

kung ikaw po ay narito,

buhay disin ang kaka ko

katoto mong si Lasaro.

Nguni’t aking naalaman

ang iyong kapangyarihan,

ani Hesus na maalam

iyan ngang wika mong iyan

aking kinatutuwaan.

Walang pagsalang totoo,

mabubuhay ang kaka mo

sagot ni Marta ay oo,

kung matapos na ang mundo

at huhukuman ang tao.

Ang kay Hesus na winika

oo aniya’y buhay nga

at sa aki’y maniwala,

kahit patay na mistula,

mabubuhay alipala.

Itong mga winika Ko

ay paniwalaan ninyo;

sagot ni Marta ay oo,

ikaw po’y si Hesukristo,

Anak ng Diyos na totoo.

Nang ito ay mawika na,

ay lumakad na si Marta,

tumuloy kay Magdalena,

ang maestro’y narito, aniya

bunso’y itinatanong ka.

Gayong wika’y ng mabatyag

ni Magdalenang mapalad,

kapagdaka’y nagbuhat

sumalubong na nga agad,

hapis ay walang katulad.

At lumuhod kapagkuwan

sa kay Hesus na harapan

Oh, Maestro, aniyang mahal

kung dirito ka sa bahay

ang kaka ko’y di namatay.

Nang makita nitong Berbo

ang panambitang ito,

tumatangis siyang totoo,

habag na di mamagkano

sa sinta niya’t katoto.

Agad na ngang itinanong

nitong ating Panginoon

na ang wika ay gayon;

saan aniya ibinaon

si Lasarong aking kampon?

Ay ang tugon sa kaniya

ni Marta’t ni Magdalena

sumunod ka po, anila,

doo’y iyong makikita

kaka naming mapaninta.

Nagsilakad kapagkuwan,

naparoon sa libingan;

ani Hesus na maalam

hayo na at inyong buksan

ang batong nakararagan.

Ang isinagot ni Marta:

Panginoon ko, aniya,

ngayo’y apat na araw na,

totoong hindi sasala

na ang bangkay ay bulok na.

Ang tugon ni Hesukristo

dili wika ko sa iyo,

paniwalaan mo ako,

makikita mong totoo.

mabubuhay ang kaka mo.

Ano pa nga at binuksan

yaong takip na libingan

niyong kay Lasarong bangkay

bahong hindi ano lamang

ito ang ipinagturing.

Nang matanto at malining

nitong Panginoon natin,

sa langit agad tumingin

at siya ay nanalangin

sapagka’t apat ng araw.

Ama ko aniyang mahal,

Diyos na walang kapantay,

salamat na walang hanggan,

ako’y inyong pinakinggan

sa hiling kong ano pa man.

Kaya winika ko ito,

Oh, Diyos Haring Ama ko,

nang makilalang totoo,

ng naritong mga tao

na ako’y siyang Anak mo.

Nang ito ay mawika na

nangusap kapagkaraka:

nitong Poong mapaninta,

Lasaro ay magbangon ka

at diya’y lumabas baga.

Parang natutulog lamang,

si Lasaro ay pinukaw,

nang si Hesus mapakinggan,

kumilos na kapagkuwan

doon sa sadyang libingan.

Ng mangyaring mabuhay na

si Lasarong mapaninta

nag-utos ang Poong Ama,

kalagin ninyo, aniya

gapos na kamay at paa.

Nang unang kaugalian

niyong mga hudyong tanan,

kung ibaon yaong bangkay,

ginagapos ang katawan

ng isang pamahid bilang.

Doon na nga si Lasaro

nagpatirapang totoo

sa paa ni Hesukristo,

pagpupuri’y mago’t mago

sa ginawa niyang milagro.

Ito ring Lasaro naman

ang sinasabing nangaral

doon sa Marsellang bayan,

pitungpung taon ang gulang

sinapit bago namatay.

At sa ginawang milagro

nitong maawaing Berbo

nang pagkabuhay kay Lasaro,

ay mahayag na totoo

sa madla’t maraming tao.

At marami sa kanila

ang nagsisampalataya

na Anak ng Diyos siya,

muling ikinabalisa

ng pariseong lahat na.

Hindi na nga nagkatoto

ang loob ng mga lilo,

sapantaha’y mago’t mago,

at ninasa ngang totoo

ipapatay na si Kristo.

Sa Konsilyo ni Kaypas

doon nagpulong ang lahat

pariseo at eskribas,

ang nayari nilang usap

ipapatay ang Mesias.

Ang mga usapang ito

niyong mga pariseo

nang matalastas ni Kristo,

agad silang napatungo

sa malapit sa Disierto.

Di napakita sa bayan

hanggang dalawang buwan,

sa Ephrem siya tumahan,

sampung Apostoles naman

pangingilag niya bilang.

Yaong pagtatago niya,

di sa takot at pangamba,

kundi pangingilag muna,

palibhasa’y malayo pa

ang oras niyang talaga.

Nang malapit nang totoo

paskuwa nang mga hudyo,

na hintay ni Hesukristo,

nang pagtupad sa Misterio

nitong pagsakop sa tao.

Inakit na kapagdaka

ang mga alagad niya,

at sa bayan namang isa,

na sakop din ng Samaria

doon nagsitambad sila.

Nguni’t hindi pinapasok

sa bayan yaong si Hesus

nang mga Samaritanos,

paraparang napopoot

sa mga aral nang Diyos.

Ano’y ng makita ito

ni Huan at Hakobo

nagalit silang totoo,

agad nangusap kay Kristo

na ang winika’y ganito.

Maestro, anilang mahal,

kung iyong kalooban,

sila nga’y papanaugan,

ng apoy sa kalangitan

at pugnawin itong bayan.

At ng ating maiganti

ang sa iyo’y pangaapi

nitong mga taong imbi,

sumagot ang Poong kasi

na ang wika ay gayari.

O, mga Apostoles ko

pili kong mga katoto,

hindi pagpatay ng tao

ang aking ipinarito’t

ipinanaog sa mundo.

Kundi bagkus kong bibigyan

ng buhay ang mga patay,

ito ang inyong tularan,

ang tao ay kaawaan,

at sa akin alangalang.

Ano pa’t si Hesukristo,

lumakad at ang tinungo

yaong bayan ng Heriko

dalawang bulag na tao

pinagaling na totoo.

Doon sa loob ng bayan

ay isang taong mayaman

si Sakeo ang pangalan,

na nagnanasang matingnan

itong sasakop sa tanan.

Nang kay Hesus na makita

ay pinangaralan niya

si Sakeo kapagdaka,

iniwan ang madlang sala,

nagsisi ito’t nagtika.

Saka naman itong Berbo

sa Bethania napatungo,

piniging siyang totoo,

ng isang banal na tao,

ngala’y si Simon Leproso.

Sa malaking alangalang

nitong si Simong timtiman

kay Hesus na Poong mahal,

na nagpagaling nang minsan

kati niya sa katawan.

Piniging nga kapagdaka

si Hesus na Poong Ama,

sampu ng mga kasama,

si Lasaro’y duroon pa

si Marta’t si Magdalena.

Nang nahahanda na naman

ang kanilang hahapunan

nagsiluklok kapagkuwan,

si Hesus at mga kawal

at humapong natuluyan.

Kapagdaka ay kinuha

ni Maria Magdalena

yaon ngang sisidlan niya,

niyong nardong mahalaga

at binasag kapagdaka.

Agad niyang ibinuhos

sa ulo’t paa ni Hesus

nang mabusan pagkatapos,

paa naman ay kinuskos

at pinahiran ng buhok.

Buong baya’y nakalatan

ng bangong di ano lamang,

nang ito ay mapagmasdan

si Hudas na tampalasan

loob ay biglang sumukal.

Ito’y siyang isinidhi

ng loob ni Hudas ngani;

ang Poon, sa di ugali,

sa hinayang sa salapi,

pinagliluhang madali.

At ang kaniyang sinabi

kung yao’y ipinagbili

at inilimos sa pobre,

di lalong gawang mabuti

at huwag sinayang dini.

Ang kanyang kaisipan,

kung yaong nga’y di sinayang

at sa kanya’y ibinigay,

mauumit niya bilang

at sukat na pagtubuan.

Ng kay Hesus na matatap

ang gayong balak ni Hudas

kapagdaka ay nangusap,

aniya, ay mga liyag,

akala ninyo ay linsad.

Kayo’y hindi magkukulang

ng pobreng malilimusan,

nguni’t ito ay tandaan,

iilang araw na lamang

at tayo’y maghihiwalay.

Ang gawa ni Magdalena

yao’y parang himakas na,

at sa aki’y alaala,

kaya nga mga kasama

huwag nang ikabalisa.

Ano’y nang kinabukasan,

sa Bethania ay pumanaw

itong Maestrong maalam

kasama at kaalakbay

ang Apostoles na tanan.

Nang malapit na, ang sabi

si Hesus na Poong kasi

sa Aldea ng Betphage,

karatig ng Olibete

kinawiwilihang dati.

Kalahating oras bilang

ang layo ng lalakaran,

sa Herusalem na bayan

dito ay ang Poong Mahal

nag-utos sa mga kawal.

Dalawa ngang disipulo

ang inutusan ni Kristo,

si Huan at si Hakobo,

magkapatid na totoo

na anak ni Sebedeo.

Inyo ngang paroonan

ang dako roong lansangan

at kayo ay may daratnang

humentang na napupugal

na may anak pang kaakbay.

Kalagin at dalhin dito,

at ito’y siyang utos ko,

kung may tatanong sa inyo

isagot ay ang Maestro

ang nagpapakuha nito.

Pumanaw na kapagdaka

ang inutusang dalawa,

doon nga’y kanilang nakita,

napupugal na humenta

kasiping ang humentilya.

Kung kaya ipinakuha

ni Hesus yaong humenta,

ani Hakobong butihin,

ito ay utos sa amin

ng Maestro’y may gagawin.

Gayong wika ng mabatid

ang may-ari’y umimik

di na binuka ang bibig,

sapagka’t pita at ibig

nitong Diyos na marikit.

Kung kaya ipinakuha

ni Hesus yaong humenta

kung siya ay papasok na,

sa Herusalem na sadya

sasakyan niyang talaga.

Ito’y salaming malinaw

na sukat panganinuhan

ng mga anak ni Adan

at siyang dapat tularan

ng mga palalong asal.

A R A L

Taong lubhang alisaga,

mataas magmanukala

ang palalo kung magwika,

ilipin mong matiyaga

lahat mong lihis na gawa.

Itong Diyos na totoo,

kung nagkatawang tao,

nagpakamara sa mundo,

pangaral lamang sa tao,

at ng ikaw ay matuto.

Ang lahat niyang Doktrina

milagro’t pag-aanyaya

sa mundo’y ipinakita,

nang iyong maalala

ang totoo niyang sinta.

Nguni’t ikaw na suwail

wala man munti mang panimdim,

ang parati mong hangad din

ang sala at gawang linsil,

siya mong minamagaling.

Di ka na nagdalang awa

sa tao na iyong kapwa

ang gawa mo’y pawang daya,

magbintang, mag-upasala,

mangusap, mag-wika-wika.

Manumpa at manungayaw

dilang katampalasan

sa bibig mo ay nunukal,

wala kang takot munti man

sa Diyos na Poong mahal.

Kung pumula’t manuya ka

nag-wawala kang kapara

nguni’t di mo nakikita,

at di mo na alala

kalupitan mong lahat na.

Ano pa at pawang lihis

ang lahat mong-pag-iisp

linlang at hindi matuwid,

kung yao’y di mo itangis,

anong iyang masasapit.

Ang katampatang mong gawin

Kristianong nagugupiling;

ngayo’y ating salubungin,

si Hesus na maawain,

papasok sa Herusalem.

Tingni at nagpakababa

bagoy Diyos na dakila

Hari ng Langit at lupa,

puno na may munukala

ng lahat niyang ginawa.

Nagparang dukha at mura,

salat sa tingin ng mata,

sumasakay sa humenta,

bago’y lubos na kaniya

ang kayamanang lahat na.

Ito’y kaya gawa lamang

nang siya’y ating tularan:

magpakababa ng asal

iwaksi ang kapalaluan

puno ng dilang kasamaan.

Ngunit at bago lumakad

tayo muna ay magmalas

at pag-isipang banayad

mga sabi’t nakasulat

hula ng mga propetas.